Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Λαϊκισμός, η πολιτική της φτηνής σαρδέλας

Η ιστορία είναι παλιά, αλλά οι τακτικές και τα επιχειρήματα δεν έχουν αλλάξει και τόσο. Αντικαταστήστε τον πόλεμο με τα μνημόνια, αλλάξτε τα ονόματα και απολαύστε υπεύθυνα.

Μετά τον θάνατο του Περικλή, στην πολιτική σκηνή της Αθήνας επικρατεί ένας βυρσοδέψης που εμφανιζόταν ατημέλητος στην Εκκλησία του Δήμου, ούρλιαζε, έβριζε και καυγάδιζε με το παραμικρό. Τα δημαγωγικά του τερτίπια τα σατιρίζει συχνά ο Αριστοφάνης στα έργα του και φαίνεται πως οι Αθηναίοι, όπως κι εμείς σήμερα, διασκέδαζαν πολύ με τη διακωμώδηση εκείνου που οι ίδιοι είχαν ψηφίσει στρατηγό. 
Ο Κλέων, ο πιο διάσημος δημαγωγός της αρχαιότητας, είναι ο Παφλαγόνας στην κωμωδία «Ιππής», που διδάχτηκε το 424 π.Χ (τον έβδομο χρόνο του Πελοποννησιακού Πολέμου) και πήρε το πρώτο βραβείο στα Λήναια. 
Οι πολιτικοί Δημοσθένης και Νικίας θέλουν να ξεφορτωθούν τον Παφλαγόνα – Κλέωνα, ώστε να τον αντικαταστήσουν με κάποιον καταλληλότερο. Αλλά ποιος μπορεί να τον ανταγωνιστεί σε λαϊκισμό και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Δήμου; 

Πώς γίνεται κάποιος λαοφιλής
Ο κλήρος πέφτει σ’ έναν τυχαίο, φτωχό κι αγράμματο αλλαντοπώλη, τον οποίο προσπαθούν να πείσουν ότι είναι κατάλληλος να κυβερνήσει.
«Σπουδαίος θα γίνεις ακριβώς επειδή είσαι άνθρωπος της αγοράς, θρασύς και πονηρός», του λένε. «Πολιτικός ηγέτης δεν γίνεται ούτε ο μορφωμένος ούτε ο έντιμος, αλλά ο άτιμος και αγράμματος». Μα εκείνος διστάζει. 
«Και πώς θα καταφέρω να εξουσιάσω τον λαό;»

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Λόγω του γεγονότος...


Επικαιροποιημένη επανεμφανίστηκε η δήλωση περί προστασίας των προσωπικών δεδομένων στο facebook. Κάθε χρόνο την κοινοποιούν οι δύστυχοι χρήστες, αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Ούτε φέτος θ' αλλάξει, εκτός αν προβείτε στις απαραίτητες διορθώσεις.

 «Λόγω του γεγονότος ότι το Facebook έχει επιλέξει να εμπλέξει λογισμικό που επιτρέπει την κλοπή προσωπικών πληροφοριών, δηλώνω ότι...» θα σταματήσω να δημοσιεύω οτιδήποτε δεν θα ήθελα να αποκαλυφθεί, αντιγραφεί, διανεμηθεί, αναμεταδοθεί στον γαλαξία ολούθε ή να πάθει κάτι άλλο, εκτός από το να κάθεται ήσυχο μέσα στο μυαλό μου.

«Όσοι διαβάζετε αυτό το κείμενο αντιγράψτε το και επικολλήστε το στον τοίχο του Facebook. Αυτό θα...» κάνει μια τρύπα στο νερό που κυλάει στον νεροχύτη του Μάρκου του Ζάκερμπεργκ και στον μπιντέ των συνεργατών του, καθώς όταν γίνατε μέλη του ΦΒ κάνατε τσεκ στο τετραγωνάκι που συνόδευε την φράση «αποδέχομαι τους όρους χρήσης...». Υπογράψατε, δηλαδή, πως διαβάσατε και αποδεχτήκατε τους όρους του, τους οποίους υποτίθεται πως είχατε διαβάσει. Εννοώ αυτούς εδώ.

«Το περιεχόμενο του προφίλ μου περιλαμβάνει προσωπικές πληροφορίες. Η παραβίαση της ιδιωτικής ζωής μου...»

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Πόσο αυτονόητο είναι το αυτονόητο;

Διαβάζοντας διάφορα σχόλια αναγνωστών σε πολιτικά άρθρα, εκπλήσσομαι με τη βεβαιότητα με την οποία υποστηρίζουν μερικοί πολιτικές προτάσεις. Δεν μου το βγάζετε από το μυαλό, πως αυτό το παλιό «κάνε με πρωθυπουργό για μέρα και θα δεις» μας έχει στοιχειώσει. Ό, τι ταιριάζει με τις δικές μας αντιλήψεις το υποστηρίζουμε με πάθος και το αναγάγουμε σε «αυτονόητο», ένα επίθετο που κοτσάρουμε αφειδώς σε οτιδήποτε. 
Στην πολιτική όμως, μπορεί η ορθότητα κάποιων απόψεων να είναι στα δικά μας μάτια προφανής, ωστόσο τίποτα δεν είναι αυτονόητο. 

Μπροστά σ’ ένα μεγάλο δίλημμα  
Το 464 π.Χ. οι είλωτες της Σπάρτης είχαν εκμεταλλευθεί την αναστάτωση που προκλήθηκε από έναν πολύ μεγάλο σεισμό και διεκδίκησαν την ελευθερία τους. Στη συμπλοκή που ακολούθησε έχασαν βέβαια, αλλά στη συνέχεια κατέφυγαν το οχυρό της Ιθώμης, αποφασισμένοι να μείνουν εκεί. Αρχαίου τύπου κατάληψη, δηλαδή. Οι Σπαρτιάτες απελπισμένοι, αναγκάζονται να ζητήσουν βοήθεια από τον μεγαλύτερο εχθρό τους, την Αθήνα.
Αυτή την εποχή ίσχυε τυπικά η συμμαχία που είχαν συνάψει όλες οι ελληνικές πόλεις εναντίον των Περσών και υπό την ηγεσία των Σπαρτιατών από το 481. Αυτό, βέβαια, δεν επηρέαζε καθόλου το μίσος που έτρεφαν μεταξύ τους οι δύο σημαντικότερες πόλεις της Ελλάδας. 
Να διευκρινίσουμε στο σημείο αυτό κάτι πολύ σημαντικό, γύρω από το οποίο επικρατεί γενικά σύγχυση: το μίσος αυτό εκπηγάζει από πολιτικές και όχι φυλετικές διαφορές. Μπορεί οι δύο πόλεις να είχαν προ αμνημονεύτων ετών κατοικηθεί από διαφορετικά ελληνικά φύλα αλλά οι συμμαχίες και αντιπαλότητες δεν λάμβαναν και τόσο υπ’ όψιν τους αυτόν τον παράγοντα. Είχαν συνείδηση της κοινής τους καταγωγής.
Η αντιπαλότητα Αθήνας – Σπάρτης ήταν ένας αγώνας ανάμεσα στη Δημοκρατία και την Ολιγαρχία αντίστοιχα. Περιγράφοντάς τα πρόχειρα και με σύγχρονους όρους, θα λέγαμε πως στην Αθήνα έχουμε άμεση δημοκρατία που θεμελιώνεται στον κρατισμό και πειραματίζεται με τον πρώιμο καπιταλισμό, ενώ το πολίτευμα της Σπάρτης θα μπορούσαμε κάπως χαριτωμένα να ονομάσουμε κομμουνιστική ολιγαρχία. Αυτό το πολιτικό δίπολο και λόγοι οικονομικοί βρίσκονται πίσω από κάθε πόλεμο ανάμεσα στις ελληνικές πόλεις. 

Αν μεταφέραμε το περιστατικό αυτό στον σύγχρονο κόσμο, δεν θα ήταν σαν να ερχόταν η Τουρκία, ας πούμε (μέρες που’ ναι), να ζητήσει από την Ελλάδα βοήθεια για να καταπολεμήσει εσωτερικούς της επαναστάτες. Θα έμοιαζε περισσότερο σαν να πήγαινε το ‘49 το ΚΚΕ να ζητήσει από την κυβέρνηση να υποστηρίξει με τον εθνικό στρατό την καθυπόταξη των συντρόφων που είχαν προτιμήσει την ασφάλεια στην αγκαλιά του Τίτο. Φανταστείτε τη συνεδρίαση της Βουλής που θα έπρεπε να ψηφίσει για τέτοια απόφαση! 

Η Εκκλησία του Δήμου, πάντως, έγινε μαλλιά-κουβάρια.

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Τέσσερα αβάσιμα επιχειρήματα κατά της καύσης των νεκρών

Η χρυσή λάρνακα του Φιλίππου Β' στη Βεργίνα
Το διάβασα στο News 247. Ο πρωτοπρεσβύτερος και καθηγητής θεολογίας Γ. Μεταλληνός εξηγεί γιατί η καύση των νεκρών δεν είναι κατάλληλη πρακτική για έναν Έλληνα Χριστιανό. Δεν πρόκειται, όμως, για θεολογικά επιχειρήματα, αλλά επιχειρήματα υπέρ της ελληνικότητας του εθίμου της ταφής και υπέρ της τήρησης των παραδόσεων. Επιχειρήματα διασκεδαστικά και παράλογα! 


1. "Η αποτέφρωση δεν έχει καμία σχέση με την ορθοδοξία και τον ελληνισμό. Οι Έλληνες δεν αποτεφρώναμε στην αρχαιότητα. Οι Έλληνες εκηδεύαμε."
Επίσης, οι Έλληνες λατρεύαμε εκατοντάδες θεούς, ημίθεους και ήρωες, οι οποίοι δεν μας έκαναν τη ζωή μαύρη με εντολές που προσβάλλουν τη λογική και την αξιοπρέπεια και ούτε μας απειλούσαν πως, αν δεν είμαστε υπάκουοι "δούλοι του Θεού", θα μας ψήνουν σε πυρ αιώνιο. Αλλά, ας επανέλθουμε στην καύση...

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Πόσο άλλαξαν οι αντιλήψεις των Γερμανών μετά από 25 χρόνια χωρίς το τείχος;

Με αφορμή τα 25 χρόνια, από την ενοποίηση της Γερμανίας, το Ινστιτούτο Κοινωνικών Σπουδών (Gesis) του Leibniz, διενήργησε μία έρευνα, προκειμένου να διαπιστώσει τις διαφορές στις αντιλήψεις και στον τρόπο ζωής των Γερμανών. 
Η έρευνα διεξήχθη από το 1990 έως το 2012 και αποκαλύπτει τις αλλαγές στη νοοτροπία και στις πεποιθήσεις των ανατολικών και των δυτικών, όπως διαμορφώθηκαν κατά το διάστημα της κοινής τους ζωής. 
Κάποια αποτελέσματα είναι αναμενόμενα, άλλα είναι πραγματικά εντυπωσιακά, ειδικά όταν αφορούν την ηλικιακή κατηγορία 45 - 64, δηλαδή τη γενιά που ενηλικιώθηκε στο προηγούμενο σύστημα και εισήλθε στη νέα, ενωμένη Γερμανία με διαμορφωμένες πεποιθήσεις...