Οι Ξεχασμένοι: Μια Ελληνίδα στην Ευρώπη

Speranza Calo (Ελπίς Καλογεροπούλου)

 Γεννήθηκε το 1885 στην Κωνσταντινούπολη και πέθανε στο Παρίσι το 1949.
Ο πατέρας ήταν διάσημος ζωγράφος και η ίδια, έδειξε από νωρίς την αγάπη της για τη μουσική.
 Κατά τη διάρκεια του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως νοσοκόμα και αμέσως μετά αφοσιώθηκε στο φιλανθρωπικό έργο υπέρ των οικογενειών των μουσικών που χάθηκαν ή επλήγησαν κατά τον πόλεμο. Παράλληλα, συνεχίζει τις σπουδές της και τις συναυλίες σε ολη την Ευρώπη, την Αλέξάνδρεια, την Κωνσταντινούπολη, με την υποστήριξη της κ. Βιργινίας Μπενάκη.
 Εκτός από τα κλασικά κομμάτια, η Calo εντυπωσίαζε το κοινό της με βυζαντινούς ύμνους και ελληνικά, δημοτικά τραγούδια, εξοικειώνοντας έτσι τους Γάλλους μουσικούς με την ελληνική μουσική παράδοση.
Το περιοδικό "Le Monde Musical" δημοσιεύει συχνά εγκώμια για τη βελούδινη κοντράλτο φωνή της και το ερμηνευτικό της πάθος, που μοιάζει με την προσήλωση του ιερέα προς τον θεό του.
 Η Calo, υπήρξε εξαιρετικά γενναιόδωρη με τους νεώτερους μουσικούς και άνοιξε τις πόρτες της Ευρώπης για πολλούς ταλαντούχους Έλληνες. Ανάμεσά τους η Μέλπω Λογοθέτη και η πιανίστρια Λίλα Λαλαούνη.
 Το 1934 τιμήθηκε για την προσφορά της στη διάδοση της ελληνικής μουσικής, με τον Σταυρό του Τάγματος του Φοίνικα, ενώ το 1945 τιμήθηκε και από την Ακαδημία Αθηνών.
Το 1939, ο γιος της Jean παντρεύτηκε την Κρινώ Καλομοίρη, κόρη του γνωστού μουσικοσυνθέτη, με τον οποίο την συνέδεε πολύχρονη φιλία.
 Ο Β'Παγκόσμιος πόλεμος, της στέρησε την κόρη της Simone, η οποία είχε αξιόλογη δράση στην Αντίσταση. Το βιβλίο "Εικόνες της Αντίστασης" εκδόθηκε προς τιμήν της, περιγράφει τη δράση των αντιστασιακών στη Γαλλία και προλογίζεται από τον στρατηγό De Gaulle.

Ο σύζυγός της, έγραψε για εκείνη: "Ήταν γεναιόδωρη, ευγενής και όμορφη. Έδωσε πολύ, υπέφερε πολύ. "Κάνε αυτό που κανείς δεν μπορεί να κάνει δυο φορές""
Η Μυρτιώτισσα συνθέτει το παρακάτω ποίημα για εκείνη:

Για τους γαλλομαθείς, περισσότερα για τη ζωή και τη δράση της, εδώ.