«Αν δεν σας αρέσει η Ελλάδα να αλλάξετε χώρα», είπε η εισαγγελέας

Σε διεθνείς αθλητικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις και διαγωνισμούς, οι παρευρισκόμενοι κρατούν τις σημαίες των κρατών τους. Ο νικητής στους διεθνείς αγώνες είναι ο εκπρόσωπος της χώρας του και η πιο συγκινητική στιγμή είναι η έπαρση της σημαίας και το άκουσμα του εθνικού ύμνου.

Στη Βοστώνη, την ανακούφιση από τη σύλληψη των παρανοϊκών ακολούθησε μια ξέφρενη γιορτή στους δρόμους με αμερικανικές σημαίες να κυματίζουν παντού, συμβολίζοντας τη νίκη ολόκληρης της κοινότητας ενάντια στο έγκλημα. Οι πολίτες της Βοστώνης είχαν κάθε λόγο να νιώσουν περήφανοι για τη χώρα τους και η σημαία είναι αναμενόμενο να κυματίζει τέτοιες στιγμές.
Στην Ελλάδα, όπως και στην Αυστρία, τη Φινλανδία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Σουηδία κ.α., η βεβήλωση της σημαίας διώκεται ποινικά. Όποιος διαφωνεί με αυτό, ας αγωνιστεί θεσμικά να πείσει την πλειοψηφία των πολιτών πως είναι προτιμότερη η αντίθετη ή μία πιο χαλαρή αντιμετώπιση, την οποία έχουν υιοθετήσει χώρες όπως το Βέλγιο, η Αυστραλία, ο Καναδάς κ.ά. Οι δημοκρατούμενοι λαοί αποφασίζουν για τους νόμους τους και στη συνέχεια τους τηρούν.

Ο καθένας είναι ελεύθερος να ταυτίζει τη σημαία και τα εθνικά σύμβολα με τον φασισμό, τη χούντα, τους Σκοτεινούς Χρόνους ή την εξαφάνιση των δεινοσαύρων, αν αυτό τον διασκεδάζει. Μπορεί στ' αλήθεια, εκεί που οι άλλοι βλέπουν μια ιστορία, μια ιδέα, εκείνος να βλέπει ένα χρωματιστό πανί, αν και είναι παράδοξο να τα βάζει κάποιος με ένα πανί που δεν σημαίνει τίποτα. Προφανώς μάχεται την ιδέα που αυτό συμβολίζει. Κανένας, βέβαια, δεν τον υποχρεώνει να τη σέβεται ή να την τιμά, αλλά και κανένας δεν του δίνει  το δικαίωμα να την προσβάλλει και να την βανδαλίζει. Μάλιστα, εκείνος που εξυβρίζει και υποτιμά όσους σέβονται τα εθνικά τους σύμβολα, σε μια χώρα που οι περισσότεροι έχουμε συμφωνήσει πως αξίζουν τον σεβασμό μας, είναι εχθρός της ίδιας της δημοκρατίας.

Φαντάζομαι πως η γνώση του ρόλου που έχουν τα σύμβολα στη διανοητική επεξεργασία των εννοιών, και η συμβολή τους στη συνοχή της (οποιασδήποτε) ομάδας, θα ήταν μια δυσάρεστη αποκάλυψη για εκείνους που οραματίζονται αναρχοαυτόνομες ουτοπίες, όποιας προέλευσης.
Ακόμα και αν συνέβαινε το αδύνατο, κατόρθωναν, δηλαδή, όλοι οι άνθρωποι να ζουν ειρηνικά και αγαπημένοι, ακολουθώντας όλοι τον ίδιο νόμο, ως μία κοινότητα, ακόμα και τότε θα έφτιαχναν ένα σύμβολο για να εκφράσουν αυτή την ιδέα της παγκόσμιας αδελφοποίησης. Μία σημαία, ένα έμβλημα που θα διέκρινε αυτή την κοινωνία από τις προηγούμενες και τις επόμενες. Που θα δήλωνε ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι και τι τους εμπνέει.

Η εισαγγελέας που καταδίκασε τα λεβεντόπαιδα που έκαψαν τη σημαία, εφάρμοσε τον νόμο και δεν είπε τίποτα διαφορετικό από αυτό που είχε πει ο Σωκράτης λίγο πριν πεθάνει, όταν εξηγώντας γιατί δεν ήθελε να δραπετεύσει, «ακούει» τους νόμους να του λένε:
«.... έχουμε δώσει εκ των προτέρων το δικαίωμα σε όποιον Αθηναίο θέλει, αφού περάσει τη δοκιμασία και ενημερωθεί για το πολίτευμα και για εμάς τους νόμους, αν δεν του αρέσουμε, να πάρει τα πράγματά του και να πάει όπου θέλει.»