Η κινητήρια δύναμη ήταν ο φόβος που του είχε εμφυσήσει ο πατέρας του. Ύστερα το σχολείο που δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες του. Οι δάσκαλοι ήταν αμόρφωτοι, αν όχι εντελώς ηλίθιοι και έτσι δεν έκανε τον κόπο να σπουδάσει. Άλλωστε αυτός ήταν γεννημένος καλλιτέχνης: μεγάλος μουσικός ή αρχιτέκτονας ή καλύτερα ζωγράφος. Αλλά οι καθηγητές στη Σχολή Καλών Τεχνών ήταν διεφθαρμένα καθάρματα, ανίκανοι να κατανοήσουν το μεγαλείο της τέχνης του. Η επιβεβαίωση της αξίας του σίγουρα κρυβόταν κάπου μέσα στην κάποτε μεγάλη αυτοκρατορία, που τώρα ήταν ρημαγμένη, φορτωμένη με υπέρογκα δάνεια, απαραίτητα για την επιβίωσή του πληθυσμού που λιμοκτονούσε και αργοπέθαινε από τις επιδημίες. Οι αριστεροί κέρδιζαν έδαφος και οι Εβραίοι ήταν θερμοί υποστηρικτές τους. Αν γινόταν ο εξολοθρευτής τους, τότε θα γινόταν ο ήρωας που θα επανέφερε τις παλιές καλές αξίες και το παλιό μεγαλείο. Δεν φοβήθηκε να τους καταγγείλει ως τους μόνους υπεύθυνους για τη δυστυχία του λαού και έπεισε τον εαυτό του πως αυτός ήταν ο εκλεκτός που θα έσωζε τη χώρα του.
Ένας παλιός του συμμαθητής είπε πως του άρεσε να μιλάει συνέχεια και καθόλου να ακούει. Άνθρωποι που συνεργάστηκαν μαζί του περιέγραφαν, με τον θαυμασμό ακόμα ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους, πώς ένιωσαν την πρώτη φορά που τον είδαν. Τα μάτια του ήταν διαπεραστικά και το βλέμμα του πεντακάθαρο. Όταν μιλούσε, ήταν αδύνατον να διαφωνήσεις μαζί του γιατί αισθανόσουν πως σε είχε επιλέξει για κάτι σπουδαίο. Είχε εξαιρετική μνήμη και συγκρατούσε πολλές πληροφορίες για πολλά θέματα, προκαλώντας τον θαυμασμό των ακροατών του. Είχε την ικανότητα να μετατρέπει πολύπλοκα ζητήματα σε κατανοητά σλόγκαν, με τα οποία εύκολα ταυτιζόταν ο ακροατής. Αυτή η ευχέρεια τον έκανε να μοιάζει παντογνώστης και ικανός να επιλύσει τα σοβαρά προβλήματα της χώρας. Ένας στενός του συνεργάτης είπε πως μπορούσε να αλλάξει γνώμη σε κάποιον που ετοιμαζόταν να αυτοκτονήσει και αργότερα να τον πείσει να πάει να σκοτωθεί στον πόλεμο. Αντίθετα ο ίδιος δεν άλλαζε γνώμη και δεν μπορούσε να διανοηθεί καν πως κάποια απόφασή του μπορεί να ήταν λανθασμένη.
Οι στενοί του συνεργάτες δήλωσαν αργότερα ότι ο αρχηγός απεχθανόταν τα συμβούλια και αρνιόταν να διορίσει υπευθύνους σε διάφορους τομείς, με αποτέλεσμα στο κόμμα, ακόμα κι όταν ανέλαβε την κυβέρνηση, οι δομές να παραμένουν χαοτικές. Αν κάποιος επιθυμούσε να διοριστεί σε κάποια θέση, τον καλούσε να την διεκδικήσει μόνος του από τα μέλη. Δεν ήταν δουλειά του αρχηγού να διορίζει, ήταν υποχρέωση του κάθε στελέχους να αποδείξει τη δύναμή του και με αυτή να επικρατήσει. Συνήθιζε να αναθέτει το ίδιο έργο σε περισσότερους από έναν, αναγκάζοντάς τους να ανταγωνίζονται για την εύνοια του αρχηγού. Δεν τον ενδιέφερε η μέθοδος που θα χρησιμοποιήσουν, παρά μόνο το αποτέλεσμα. Αν το αποτέλεσμα τον ικανοποιούσε, κρατούσε κοντά του τον νικητή. Τον ηττημένο τον απομάκρυνε με μία λέξη, χωρίς εξηγήσεις και χωρίς διαδικασίες. Με αυτή την τακτική, συγκέντρωσε γύρω του τους κόλακες και τους πιο αδίστακτους, ενώ ο ίδιος παρέμενε στο απυρόβλητο. Δεν είναι περίεργο που οι περισσότεροι Γερμανοί πίστευαν πως ο Φύρερ δεν είχε ιδέα για τα στρατόπεδα εξόντωσης ή για τα πειράματα του παρανοϊκού γιατρού. Θεωρούσαν κάθε πληροφορία που στρεφόταν εναντίον του ως κακόβουλη επίθεση των εχθρών του ένδοξου Ράιχ.
Ο ίδιος άνθρωπος, που όταν πρωτοεμφανίστηκε αντιμετωπίστηκε ως γραφικός, τώρα είχε πείσει εκατομμύρια απελπισμένους ανθρώπους ότι χωρίς αυτόν δεν είχαν καμιά ελπίδα. Δεν είχε αναλυτικό πρόγραμμα, αλλά είχε το κατάλληλο βλέμμα. Δεν ήταν από τζάκι, αλλά κατόρθωσε να πάρει με το μέρος του μεγάλους επιχειρηματίες που αγωνιούσαν για τις περιουσίες τους. Δεν είχε εμπειρία στην πολιτική, αλλά οι έμπειροι πολιτικοί των άλλων χωρών έπεσαν στην παγίδα του νομίζοντας ότι μπορούν να τον ελέγξουν. Τον μισούσαν αλλά δεν ήξεραν πώς να τον αντιμετωπίσουν.
Ο άνθρωπος που αιματοκύλησε τον κόσμο ήταν ένας παρορμητικός, αποτυχημένος επίδοξος καλλιτέχνης, που είχε την ικανότητα να κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται, ώστε να μην έχουν τον χρόνο να σκέφτονται. Κι ο ίδιος δεν σκεφτόταν πολύ, μόνο οραματιζόταν. Έπαιρνε τις πιο σοβαρές αποφάσεις βασιζόμενος στη διαίσθηση και την έμπνευση της στιγμής. Αλλιώς, άφηνε τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους. Σαν κακομαθημένο παιδί, συμμάχησε με τον μεγαλύτερο εχθρό του, τη Ρωσία, για να εκδικηθεί τον μεγάλο του «έρωτα», τη Βρετανία επειδή δεν του έκανε το χατίρι. Ο λαός δεν αντέδρασε, δεν αναρωτήθηκε καν. Η σωτηρία της χώρας τους ήταν ο ιερός σκοπός που αγιάζει τα μέσα και δεν μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς τον λαμπρό ηγέτη. Πολλοί ψέλλιζαν μετά την καταστροφή, πως δεν είχαν άλλη λύση. Θα τον ακολουθούσαν ακόμα κι αν έπρεπε να συνεργαστούν με τον διάβολο. Όπως και έπραξαν.
Σημειώσεις : Τον πίνακα τον ζωγράφισε ο 20χρονος Χίτλερ κι απεικονίζει τον εαυτό του.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2012 στο baxalon.gr
