Η Ελλάδα του "ναι μεν, αλλά"

Όταν ένας λαός χάσει τον ιδεολογικό του προσανατολισμό, εισέρχεται σε περίοδο παρακμής. Μαζί με το σύστημα αξιών, καταρρέουν σταδιακά και οι θεσμοί που είχαν βασιστεί σε αυτό και ακολουθεί μια χαοτική περίοδος, που δεν καταλήγει ποτέ ευχάριστα. Μέχρι να βρεθεί μια νέα ιδεολογία, πάνω στην οποία θα θεμελιωθεί ένα νέο σύστημα.

Η Ελλάδα, κάτω από το δημοκρατικό της προσωπείο, προσπαθεί να κρύψει μια καθαρά αριστερή ιδεολογία περί κράτους και μια θολή, εθνικιστική αντίληψη που καθορίζει τη συμπεριφορά των πολιτών της. Στην καθημερινή μας ζωή, αυτή η σύγχυση γίνεται εμφανής στο πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας μέσα σε ένα κοινωνικό σύνολο.

Αγαπάμε την οικογένεια, αλλά αποφεύγουμε τους συγγενείς.
Επιδιώκουμε πτυχία και μεταπτυχιακά, αλλά μισούμε το σχολείο.
Εκτιμούμε την τέχνη, αλλά δεν θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν καλλιτέχνες.
Διαμαρτυρόμαστε για έλλειψη ασφάλειας, αλλά βομβαρδίζουμε την αστυνομία.
Κατηγορούμε τους διεφθαρμένους πολιτικούς, αλλά υπερασπιζόμαστε την πολιτική τους.
Αγανακτούμε με την έλλειψη αξιοκρατίας, αλλά αντιδρούμε στην αξιολόγηση.
Λιβανίζουμε τα κατορθώματα του ’40, αλλά δεν θέλουμε να υπηρετήσουμε στον στρατό.
Αποθεώνουμε την αρχαία Ελλάδα, αλλά δεν ακολουθούμε τις αρχές που την έκαναν σπουδαία.
Θαυμάζουμε τους ομογενείς μας που διαπρέπουν, αλλά λυπόμαστε τα νέα παιδιά που επιλέγουν αυτόν τον δρόμο.
Κραυγάζουμε για εθνική ανεξαρτησία, αλλά απαιτούμε δανεικά και αγύριστα.
Αποζητούμε τις επενδύσεις, αλλά διώχνουμε τους επενδυτές.
Διαδηλώνουμε για ανάπτυξη και θέσεις εργασίας, αλλά δεν θέλουμε εργοδότες.
Απαιτούμε να προστατεύεται η περιουσία μας, αλλά αηδιάζουμε με τον καπιταλισμό.
Θέλουμε την Ευρώπη, αλλά μισούμε τους Ευρωπαίους.

Δυστυχώς, αυτή η δυσάρεστη αντιμετώπιση που έχουμε από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, οφείλεται στη δική μας συμπεριφορά. Αν εμείς είχαμε βρει τον δρόμο μας και είχαμε ξεπεράσει τα σχιζοφρενικά μας διλήμματα, θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε με αξιοπρέπεια τους δανειστές μας, που έχουν και αυτοί τα δικά τους προβλήματα. Αντί να ασχολούμαστε με τα δικά τους μειονεκτήματα, θα είχαμε επικεντρωθεί στην επίλυση των δικών μας.
Τη στιγμή που θα το κατανοήσουμε αυτό, θα πάψουμε μια να εκλιπαρούμε για συμπόνια και μια να απειλούμε θεούς και δαίμονες γρονθοκοπώντας τον αέρα. Θα είμαστε σε θέση να απαιτήσουμε σεβασμό και να ελπίζουμε σε μια μόνιμη διάσωση, που θα είναι δικό μας κατόρθωμα.